ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Παραπληγικοί : άνθρωποι σαν όλους τους άλλους

Η παραπληγία είναι η κάκωση του νωτιαίου μυελού, η οποία προκαλείται συνήθως από κάποιο σοβαρό ατύχημα, από ασθένειες εκ γενετής ή από μία περίπλοκη γενετική ατέλεια της σπονδυλικής στήλης που ονομάζεται δισχιδής ράχη. Επομένως, οι παραπληγικοί είναι άτομα που δεν μπορούν να ελέγχουν ορισμένα μέλη του σώματός τους, πράγμα που καθιστά απαραίτητη τη χρήση κάποιου βοηθητικού οργάνου, όπως είναι η αναπηρική καρέκλα ή άλλες υποστηρικτικές συσκευές.

Συνεπώς, είναι νομίζω προφανές πως αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται σε κάποιο βαθμό –άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο- από άλλους ανθρώπους. Αυτό τους κάνει ίσως λίγο πιο ευάλωτους σχετικά με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι τους κάνει και κατώτερους. Το αντίθετο. Οι παραπληγικοί είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, σαν όλους εμάς που στέκουμε στα πόδια μας και το θεωρούμε αυτονόητο να περπατάμε, να χορεύουμε, να τρέχουμε. Γι’ αυτό και τους προσπερνάμε, αδιαφορούμε γι΄αυτούς και πολλές φορές τους λυπόμαστε. «Κοίτα τον καημένο», λέμε πολλές φορές. Καημένοι όμως δεν είναι εκείνοι. Εμείς είμαστε οι καημένοι, που έχουμε χάσει το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, έχουμε χάσει το πνεύμα κοινωνικής αλληλεγγύης. Κοινώς, έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Δεν κοιτάζουμε γύρω μας, δεν βλέπουμε τα προβλήματα που υπάρχουν ακριβώς δίπλα από εμάς. Ζούμε μονάχα μέσα στο δικό μας μικρόκοσμο.

Κι όμως, λίγο παραδίπλα βρίσκονται άνθρωποι που ακόμα παλεύουν, που δίνουν καθημερινά μάχη με τη ζωή για να μπορέσουν να κερδίσουν αυτό που η κοινωνία, αυτό που εμείς οι ίδιοι τους στερήσαμε: το δικαίωμα για μια φυσιολογική ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο μας, τη βοήθειά μας έχουν ανάγκη. Έχουν ανάγκη από μικρές καθημερινές πράξεις ανθρωπιάς: μια γλυκιά κουβέντα, μια βοήθεια για να περάσουν το δρόμο, ένα χέρι ,τέλος πάντων, απλωμένο για κάθε είδους βοήθεια που μπορεί να χρειαστούν. Με αυτόν τον τρόπο, θα τους βοηθήσουμε να κερδίσουν ξανά μια θέση στην κοινωνία από την οποία εμείς με την συμπεριφορά μας τους αποκλείσαμε.

Τελικά, μπορούμε να πούμε πως η αναπηρία αυτή καθ’ αυτή δημιουργείται από την ίδια την κοινωνία. Διότι ένας άνθρωπος δεν είναι ανάπηρος όταν δεν μπορεί να περπατήσει, αλλά όταν παραμερίζεται και περιθωριοποιείται λόγω κάποιας μειονεξίας που έχει (ίσως θα ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιήσουμε τον όρο διαφορετικότητα). Δεν είναι ανάπηρος επειδή βρίσκεται πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα, αλλά επειδή τα μάτια της κοινωνίας βλέπουν την καρέκλα και όχι τον άνθρωπο. Επομένως, αν εμείς πρώτοι συμβάλλουμε στην εξυγίανση αυτού του εχθρικού περιβάλλοντος απέναντι στους παραπληγικούς, αν εμείς συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντί τους, τότε τα πράγματα θα είναι πιο ομαλά, πιο ανθρώπινα για αυτούς.

Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε έναν παραπληγικό, δείτε τον άνθρωπο, όχι την καρέκλα.

Πηγή: πανελλήνιος σύλλογος παραπληγικών πασπα.